«This rose is for you …»

Αυτό το τριαντάφυλλο ο Sivert το αφιερώνει σε εμάς!

Το ολοκαίνουργιο ΕΡ του Sivert Høyem, Roses Of Neurosis μόλις κυκλοφόρησε.
Με αυτήν την αφορμή συνομίλησε με τον συμπατριώτη του, συγγραφέα και μουσικό, Torgrim Eggen και ιδού μερικά σημεία από την κουβέντα τους, που ξεχώρισε ο ίδιος ο Eggen και τα μοιράζεται μαζί μας.

Φέτος ο Sivert Høyem έκλεισε τα 45. Αυτό δηλαδή τον κάνει 3 χρόνια μεγαλύτερο από τον  Elvis Presley όταν εγκατέλειπε τον μάταιο τούτο κόσμο. Τελικά το να μεγαλώνεις και να ωριμάζεις στη ροκ σκηνή παραμένει μία πορεία προς το άγνωστο. Δεν υπάρχει κανένας οδηγός. Υποτίθεται πως πρέπει να ωριμάσεις, να «εξελιχθείς καλλιτεχνικά» και να «προσφέρεις στο κοινό σου αυτό που θέλει», και φυσικά όλα αυτά να τα κάνεις με τη μία και, φευ, να μην δείξεις ότι γερνάς.

Σε κάθε περίπτωση ο Sivert έχει απομυθοποιήσει την ιδέα της αναγκαιότητας να επανεφευρίσκει κανείς τη ροκ μουσική με εμμονική συχνότητα. Και νιώθει τέλεια με αυτό.

«Δεν ξέρω καν αν αυτό που κάνω είναι πραγματικά ροκ μουσική», λέει απολογητικά.

Αυτό είναι υπό συζήτηση. Στο νέο του ΕΡ, το ολόφρεσκο Roses of Neurosis, ο Sivert περνά σε διαφορετικούς μουσικούς τόνους από εκείνους που μας έχει συνηθίσει. Τις δυναμικές κιθάρες αντικαθιστούν οι ατμοσφαιρικές μελωδίες, τραγούδια midtempo με αγνές και ανόθευτες ροές υπέροχου ήχου. Ο Sivert Høyem περνά από το σκοτάδι στο φως, σταδιακά, αργά και νωχελικά. Και εξακολουθεί να μας αποδεικνύει πως η απεγνωσμένα όμορφη φωνή του παραμένει η καλύτερη ανδρική φωνή σε ολόκληρη τη σκανδιναβική χερσόνησο.

Ο Sivert παραδέχεται πως η ιδέα της «καλλιτεχνικής ωρίμανσης» αποδείχθηκε δυσκολότερη από όσο περίμενε. «Παλιότερα, είχα μεγάλη εμμονή με τον ήχο, την παραγωγή και την παρουσίασή του, το άρτιο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα, πράγμα που εμπόδιζε να αναδειχθεί αυτό που πραγματικά πρέπει να μετράει: το τραγούδι και η φωνή.

Πλέον, θέλω στη μουσική μου να διατηρώ όσο το δυνατόν περισσότερο την ακατέργαστη και άμεση ατμόσφαιρα της στιγμής».

«Ηχογραφήσαμε το EP τον περασμένο Σεπτέμβριο μέσα σε μία εβδομάδα», εξηγεί ο Sivert. «Είχαν περάσει πέντε χρόνια από τότε που ήμασταν όλοι μαζί στο στούντιο για τελευταία φορά, και ο εγκλεισμός των προηγούμενων μηνών μας απομόνωσε πιο πολύ από ποτέ, και πιστεύω περισσότερο καιρό από ότι έπρεπε και από ό, τι ήταν καλό για εμάς. Ήταν υπέροχο να παίζουμε μαζί ξανά. Αυτό εισέπραττα από όλους».

«Δουλέψαμε το κάθε τραγούδι δύο ή τρεις φορές όλοι μαζί και στη συνέχεια χρειάστηκε να προστεθούν πολύ λίγα πράγματα.

«Παρόλο που αυτά το τραγούδια γράφτηκαν πριν λίγα χρόνια, και δεν έχουν καμία σχέση με το lock down εξαιτίας του Covid, αισθάνομαι ότι περιγράφουν με τον καλύτερο τρόπο τα συναισθήματα που βίωσα φέτος.»

Και η κουβέντα μοιραία φτάνει και στις μουσικές επιρροές. Ακόμη και τέσσερα χρόνια μετά τον θάνατο του, ο Leonard Cohen παραμένει το μεγαλύτερο ίνδαλμα για τον Sivert Høyem.

«Είναι ο Bob Dylan μου, ο αιώνιος λογοτεχνικός ροκ σταρ», λέει ο Sivert. «Ο Cohen είναι πιο σκοτεινός, πιο αισθησιακός, έχει αυτή τη ρομαντική πτυχή, το σαγηνευτικό μυστήριο, που είναι τόσο σημαντικά για μένα. Στην ποιητική πλευρά του rock n roll είναι ο οδηγός μου. Με εμπνέει και με καθοδηγεί, μου ανοίγει νέους ορίζοντες».

Ενώ η μουσική έβγαινε πάντα εύκολα στον Sivert, οι στίχοι γεννιούνταν με λίγη περισσότερη προσπάθεια. (Το αντίθετο του Dylan, ο οποίος έγραψε σαν τρελαμένος πολεμικός ανταποκριτής στα χαρακώματα, αλλά συχνά κατέληγε να «κλέβει» τις μελωδίες των τραγουδιών του). Ο Sivert πλέον, βρίσκεται κάπου στο ενδιάμεσο, όπου αφού πρώτα ολοκληρώσει τη μουσική, τότε οι στίχοι ξεπηδούν αβίαστα από το υποσυνείδητο του.

Και αυτήν την εποχή ό, τι αγγίζει, μετατρέπεται σε ερωτικά τραγούδια.

«Ναι … δεν είμαι σίγουρος, αλλά μερικές φορές νιώθω ότι είναι το μόνο πράγμα για το οποίο αξίζει να γράφω».

(Queen of my Heart)

Ο Sivert Høyem μεγάλωσε τη δεκαετία του 1980, μια εποχή που και σήμερα είναι πολύ δημοφιλής και όλα αυτά τα ακούσματα φαίνεται πως επέστρεψαν στη μνήμη του το 2020.

«Υπάρχουν πράγματα στην ποπ μουσική των ‘80s που τα βρίσκω πολύ ελκυστικά και εμπνευσμένα. Για παράδειγμα, άκουσα πάλι πολύ τους The Blue Nile και νομίζω ότι θα το καταλάβετε και εσείς –είναι ολοφάνερο στο «Safe Return.Τουλάχιστον ο Nils Petter Molvær το ένιωσε, όταν ήρθε για να ηχογραφήσει το σόλο της τρομπέτας του στο Devotional. Μου αρέσουν οι Eurythmics στις καλές τους στιγμές και δεν μπορώ ποτέ να ξεφύγω από το θαυμασμό που τρέφω για την Kate Bush και το Hounds of Love. Για μένα τα ‘80s ήταν η αναβίωση των χρυσών ‘50s, η επιστροφή στο ρομαντισμό και το rock ‘n’ roll».

Ο τίτλος της καινούργιας δουλειάς του Sivert, που πρόκειται για έναν στίχο από το «Run Away», δεν είναι παρά ένα αντιφατικό λογοπαίγνιο. Τα πέντε τραγούδια στο Roses of Neurosis ξυπνούν στο νου του ακροατή μια σειρά εικόνων από διάφορες στιγμές και μέρη. Στο «Run Away» ο Høyem σκάβει κάτω από την επιφάνεια της καθημερινής ζωής και ξεθάβει κρυμμένα συναισθήματα και θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς πως θυμίζει την τελευταία, ώριμη περίοδο των Beatles ενώ από την άλλη το «Devotional» μοιάζει με «μετενσάρκωση» του Brian Ferry των mid-eighties (άλλωστε o Sivert παραδέχεται ότι εδώ και χρόνια «βασανίζει» τους συνεργάτες του με την αγάπη του για τους Roxy Music). Το «Archduke» είναι πιθανόν το τραγούδι που η επιρροή του Leonard Cohen είναι πιο ξεκάθαρη από όλα και το «Queen of My Heart», – το τραγούδι που μάλλον θα γίνει το πιο δημοφιλές από όλα του EP – έχει πινελιές από τους Pretenders, μία από τις πιο τρομερές ροκ μπάντες των ‘80s. Όσο για το «Safe Return», το πρώτο τραγούδι του ΕΡ, είναι το αγαπημένο του Sivert – λατρεύει τους στίχους του και νιώθει ότι είναι δυο τραγούδια σε ένα. Ο Høyem σκάβει κάτω από την επιφάνεια της καθημερινής ζωής και σε μια βάναυση ενδοσκόπηση, ξεθάβει τα κρυμμένα συναισθήματα και γράφει στίχους όπως:

(Archduke)

O Sivert έχει δημιουργήσει γύρω του μια ομάδα αρμονική και δεμένη, που παίζει πολλά χρόνια μαζί. Είναι οι Christer Knutsen (πιάνο, πλήκτρα, κιθάρα), Cato Salsa (κιθάρα), Børge Fjordheim (τύμπανα) και Øystein Frantzvåg (μπάσο). Στο Roses of Neurosis, για λίγες μαγικές στιγμές υπήρξε στην τρομπέτα, ως special guest star, ο Nils Petter Molvær, ο Miles Davis της Νορβηγίας.

Τα πέντε κομμάτια του EP ηχογραφήθηκαν στο Όσλο, και η ενορχήστρωση και η παραγωγή έγιναν από τον Sivert Høyem και τον βασικό συνεργάτη του, Christer Knutsen. Η μουσική και όλοι οι στίχοι είναι του Sivert Høyem.

1. Safe Return

2. Run Away

3. Queen Of My Heart

4. Archduke

5. Devotional

Music and lyrics by Sivert Høyem (Copyright control)

Produced and arranged by Sivert Høyem and Christer Knutsen

Engineered by Bjarne Stensli (Oslo Klang), Christer Knutsen (Malabar)

Mixed by Bjarne Stensli

Mastered By George Tanderø

Musicians:

Sivert Høyem: vocals, guitar, tambourine

Christer Knutsen: guitar, keyboards, percussion, backing vocals

Cato Saosa: guitar keyboards

Børge Fjordheim: drums, percussion

Øystein Frantzvåg: bass guitar

Nils Petter Molvær: trumpet

Nils Petter Molvær appears courtesy of BMG

Artwork: Miles Wintner

Φωτογραφίες : Frode Fjerdingstad και του Per Johan Waag.