Έφυγε πια το 2020 και έχουμε κάθε λόγο να ελπίζουμε πως θα εξαφανιστεί μαζί του ο εσωτερικός πανικός που προκάλεσε σε όλους μας η εμφάνιση της καταστροφικής Covid-19.
Και όχι μόνο. Κατά τη διάρκεια αυτής της τόσο τοξικής χρονιάς όλα ακινητοποιήθηκαν. Ανάμεσά τους το θέατρο και οι καλλιτέχνες, οι οποίοι βρέθηκαν παγιδευμένοι στην τροχιά της πανδημίας βιώνοντας την απόλυτη απόρριψη και κατ’ επέκταση τις συνέπειες της ανεργίας.
Εύχομαι το 2021 να επαναφέρει, μεταξύ άλλων, τον κανονικό ρυθμό στην καθημερινότητά μας και, μεταξύ άλλων, να μπορέσουμε ξανά να γευτούμε την ανάταση που προσφέρει η ζωντανή σκηνική πράξη.
Είναι αλήθεια ότι το 2020 κατόρθωσα να δω λίγες παραστάσεις. Από αυτές, τέσσερις ξεχώρισαν…
«Τρεις αδελφές» του Τσέχωφ
Ένα παιχνίδι με τον χρόνο έστησε με τόλμη και πρωτοτυπία ο Δημήτρης Καραντζάς, ανανεώνοντας το βλέμμα με το οποίο έχει αντιμετωπιστεί το έργο του μεγάλου Ρώσου δραματουργού. Οι εμβληματικές αδελφές του Τσέχωφ, γερασμένες πια και απορροφημένες στις αναμνήσεις τους, που αναβλύζουν ακράτητες, μεταδίδουν το έντονο συναίσθημα ότι όλα έχουν ξανασυμβεί. «Στη Μόσχα… στη Μόσχα» είναι, εξάλλου, η μόνιμη κραυγή – αποτύπωμα της απελπισίας τους, που συνδέει το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Έχει άραγε αλλάξει τίποτε από τότε ή πρόκειται να αλλάξει στο μέλλον; Δεν έχει σημασία. Γιατί είναι αποφασισμένες: θα συνεχίσουν να ελπίζουν μέχρι το τέλος…
«Η βασίλισσα της ομορφιάς» του Μάρτον ΜακΝτόνα
Πρόκειται για ένα κείμενο με αντιφατικούς χαρακτήρες, ανατροπές, μαύρο χιούμορ αλλά και με μια γλώσσα όργανο – φορέα επιθετικών συναισθημάτων, με την οποία αλληλοσπαράσσονται οι δύο ηρωίδες του. Η αυταρχική, απωθητική ηλικιωμένη μάνα και η ευνουχισμένη κόρη της, έρμαιο των ανεκπλήρωτων ονείρων της, επιδίδονται σε έναν ανελέητο αγώνα επιβίωσης.
Η Ελένη Σκόττη βυθίστηκε στο βάθος αυτής της δραματικής ιστορίας αποδίδοντας λεπτομερειακά όλη την εσωτερική θερμοκρασία της. Ανέδειξε την πολυπλοκότητα των χαρακτήρων, την κλιμάκωση των συγκρουσιακών σχέσεων αλλά και απάλυνε τις εντάσεις με νύξεις θεραπευτικού χιούμορ.
«Του Κουτρούλη ο γάμος» του Αλέξανδρου Ρίζου Ραγκαβή
«Του Κουτρούλη ο γάμος» (1845) είναι μια αιχμηρή πολιτική σάτιρα με μολιερικές και αριστοφανικές επιρροές, που παραπαίει ανάμεσα στα τοπικά συμφέροντα και τη διοικητική αρτηριοσκλήρωση της εποχής του.
Η δροσερή, εύρυθμη παράσταση της Σμαράγδας Καρύδη προσέγγισε το κείμενο με ιδιαίτερη προσοχή και φαντασία. Έπειτα εκσυγχρόνισε χωρίς να αλλοιώσει τα χορικά του μέρη, που βασίζονται στην αττική κωμωδία, χρησιμοποιώντας εύστοχους στίχους που έγραψε η Σοφία Καψούρου. Τέλος, εμβολίασε εξίσου εύστοχα κάποιες ευφρόσυνες σκηνές με γνωστά μουσικά ακούσματα – από δημοφιλή ρωσικά τραγούδια, επιτυχίες των Μπητλς μέχρι το γλυκανάλατο «Moi je joue» της Μπριζίτ Μπαρντό.
«Ο γάμος» του Μάριου Ποντίκα
Το ανατριχιαστικά επίκαιρο έργο του Μάριου Ποντίκα, που έχει ως θέμα τον βιασμό μιας δεκαεξάχρονης, τον μετέπειτα διασυρμό της και εν τέλει την αυτοκτονία της, καταγγέλλει την οικογενειακή βία, την πατριαρχική εξουσία, την εκμετάλλευση των ΜΜΕ, την αδράνεια της Δικαιοσύνης και την κυνική αντιμετώπιση του περιβάλλοντός της.
Από την πρώτη στιγμή της παράστασης του Κώστα Παπακωνσταντίνου και της Αγγελικής Μαρίνου αποκαλύπτεται με τρόπο ωμά ρεαλιστικό η ουσία του έργου, ακολουθώντας τις κλιμακώσεις του και διανθίζοντάς το με δυνατές σκηνές.
