Η συνάντηση του σκηνοθέτη Γιώργου Σκεύα με το σπουδαίο ηθοποιό Δημήτρη Καταλειφό στο «Τέλος» του Σάμουελ Μπέκετ, το 2019, ήταν αρχή μιας ωραία συνεργασίας που έχει συνέχεια. «Μετά την πρώτη μου γνωριμία με τον Δημήτρη στο «Τέλος», ένα αφήγημα του Σάμουελ Μπέκετ, θελήσαμε να προχωρήσαμε και κάναμε τον περασμένο χειμώνα το “Θάνατο του εμποράκου” του Άρθουρ Μίλερ. Η επιθυμία και των δύο μας ήταν να συνεχίσουμε τη δουλειά που αρχίσαμε και σιγά σιγά τα πράγματα μας οδήγησαν στο “Τέλος του παιχνιδιού”. Συναντήθηκαν οι επιθυμίες μας. Υπάρχει μία βαθιά συνεννόηση με τον Δημήτρη και για μένα αυτό είναι το πιο σπουδαίο από όλα. Η επικοινωνία είναι κάτι ιερό κι όταν το βρίσκω στο θέατρο δεν θέλω να το αφήσω».
Με αυτά τα λόγια περιγράφει ο Γιώργος Σκεύας τη συνεργασία του με τον Δημήτρη Καταλειφό τον ερχόμενο χειμώνα στο Σύγχρονο Θέατρο. Οι ήρωες του Μπέκετ μοιάζουν σαν να είναι οι μόνοι επιζώντες σε ένα γκρίζο περιβάλλον και να περιμένουν το τέλος τους. Λέει κάποια στιγμή ο Χαμ στον Κλοβ «θα σου δίνω να τρως τόσο μόνο, όσο χρειάζεται για να μην πεθάνεις. Θα σε κρατάω διαρκώς πεινασμένο».
Ο Σάμουελ Μπέκετ επαναφέρει προς σκέψη έννοιες της ελευθερίας, του λογικού, του παράλογου. Ο Γιώργος Σκεύας εντοπίζει την ιδιοφυία του Μπέκετ στο γεγονός ότι οι ερμηνείες είναι ανοιχτές σε όλα του τα έργα. «Είναι μαγικό πώς μπορεί ένας μεγάλος συγγραφέας να γράφει και ο καθένας που ακουμπάει στα έργα του να δίνει μία προέκταση δικών του πραγμάτων. Αυτό έχει μεγάλη σημασία για μένα και κάνει το έργο του Μπέκετ ανεξάντλητο. Υπάρχει ένα είδος αμφιθυμίας στα πράγματα ποτέ δεν είναι μονοσήμαντα και αυτό με ενδιαφέρει στο θέατρο. Θέλω να εξερευνώ μέσω της δουλειάς τις πιθανές διαστάσεις των κειμένων. Το “Τέλος του παιχνιδιού” αισθάνομαι ότι μας επαναφέρει στην αρχή του τέλους. Ψάχνοντας το κείμενο με οδήγησε προς “Τα τέσσερα κουαρτέτα” του Έλιοτ, που είναι από τα πιο αγαπημένα μου κείμενα και στη σκέψη πως η αρχή είναι το τέλος, το τέλος είναι η αρχή. Είναι κάτι κυκλικό όπως και, η μνήμη είναι κάτι κυκλικό. Όλο αυτό νομίζω ότι απασχολεί τον Μπέκετ πάρα πολύ. Είναι φοβερό το πώς κατορθώνει και αντλεί μέσα από τα ερείπια της ύπαρξης δύναμη για να συνεχίσει».
